Fedakâr Paramedik 2 yaşındaki bebeğini Bırakıp Hatay’a gitti
13 yıllık meslek hayatını Adıyaman ve İstanbul’da geçiren Paramedik Buse Celep, deprem olduğu bilgisini, meslektaşı olan gece nöbetindeki eşinden öğrendiğini, haberi alır almaz Adıyaman ve diğer bölgelerdeki 112 çalışanı arkadaşlarını aradığını, kendilerine ulaşamayınca şeflerine,
“Beni yollayın, onlara yardımcı olmam lazım.”
diyerek bölgeye gitmeye gönüllü olduğunu söyledi.
Gitmeden önce 2 yaşındaki bebeğini annesine bıraktığını belirten Celep,
“Dedim ki muhtemelen ondan daha küçüklerin, ailelerin ihtiyacı var. İleride neden yaptığımı anlayacaktır ve ‘İyi ki gitmişsin.’ diyecektir.”
dedi.
Celep, saat 07.30’da yaklaşık 90 kişilik ekip olarak Hatay’a gitmek üzere uçağa bindiklerini, hava şartları nedeniyle inecekleri noktanın 2-3 kez değiştiğini, depremden zarar gören Hatay Havalimanı yerine Adana’ya iniş yaptıktan sonra otobüsle akşam saatlerinde Hatay’a ulaştıklarını aktardı.
Şehirdeki ilk anlarının gözünün önünden gitmediğini vurgulayan Celep, şöyle konuştu:
“Yoldayken dedim ki ‘Allah’ım ne olur bana çocukları denk getirme.’ Yüzde 90 çocuk denk geldi. Sahra hastanesi kurulmaya başlanmıştı, iki çadır vardı. Daha sonra biz artırdık. Yaralılarını çıkartan bize doğru koşuyordu. Biri kolumdan çekiyor, ‘ne olur bize bak’, öbürü ‘aracımda hastam var’ diyordu. ‘Ben neredeyim, her yer yaralı, hasta. Bir şey yapmam lazım.’ dedim. Bir anda eldivenleri giyip bir oraya bir oraya şeklinde başladım. ‘Kime ne kadar çok yardım edebilirsek’ mantığındaydık.”
Buse Celep, enkazdan kurtarılan biri 7 yaşındaki kız ve erkek kardeşleri hiç unutamadığını dile getirerek,
“Dört ya da beşinci gündeydi. O kadar gülerek çıkmıştı ki ‘Abla, biz oyun oynuyorduk.’ dedi. ‘Karanlıktı, korkmadınız mı?’ dedim. ‘Hayır korkmadım. Annem de babam da oradaydı.’ dedi. Aslında 3 kardeşlerdi. Bebek enkazdan maalesef sağ çıkmamıştı. Anne babaları da yaşamıyordu. Onlarla güle eğlene çıktık ama ‘Annem de geliyor mu?’ sorusuna cevap veremedim, öyle kaldım.”
ifadelerini kullandı.
Kardeşleri kurtarırken, o bölgede aynı anda 4-5 çocuğun daha kurtarıldığını anlatan Celep, “Bir an düşündüm, ‘Bu kadar çocuğa aynı anda nasıl bakabilirim? Elimde sırt tahtaları var, hepsini yatırayım, diğer ekipler gelene kadar bir şekilde faydamız olsun’ dedim. O çocuklar hepimizden güçlüydü. O kadar yorgunduk ki artık. Kafamı koyduğum zaman vicdan azabı duyuyordum. Ben dinlenirken ya bir şey kaçırırsam ya birine yetişemezsem mantığında ilerledim.” dedi.
Hatay‘dayken bir haftada toplamda bir gün bile uyumadığını ifade eden Celep, o kadar çaresiz, ihtiyaç sahibi insanı gördükçe akıllarına açlık ve susuzluğun da gelmediğini söyledi.
